Vijf Belgische kunstenaars die verrasten in 2021, de keuze van Annelies Vanbelle en Frederic De Meyer

Posted By Frederic De Meyer and Annelies Vanbelle

Nieuwjaar en lijstjes, ze gaan vaak hand in hand. Natuurlijk zijn zo’n lijstjes subjectief, zeker wanneer ze kunst als onderwerp hebben. Dit lijstje mag dan ook niet gezien worden als een opsomming van ‘de beste’ of ‘de knapste’ of watdanook, het is gewoon een lijstje van vijf kunstenaars die ons op een of andere manier bijzonder zijn opgevallen vorig jaar, zij het om heel verschillende redenen.

Sofie Muller

Scrollend doorheen de meer dan 300 berichten die we dit jaar publiceerden, op zoek naar bepaalde trends of conclusies, komen we tot de vaststelling dat we in 2021 over vier tentoonstellingen van Sofie Muller hebben bericht. Natuurlijk zijn er kunstenaars die we meer opvolgen dan andere, zonder daarom een waardeoordeel te willen vellen. Maar vier? Misschien hebben we er zelfs nog een aantal gemist. Het toont alleszins aan hoe druk en nauwgezet Sofie aan haar weg timmert.

De vier expo’s tonen ook mooi aan hoe ze met haar werk omgaat, en welke plaats ze het geeft in haar wereldbeeld. In maart lanceerde ze haar Movements of the heart, een merkwaardig project waarbij ze 150 uitgekiemde ajuinen boetseerde, er haar wensen voor de mensheid in verwerkte, om ze wereldwijd te sturen naar de galerijen en culturele centra waar ze de voorbije jaren mee samenwerkte. Het was haar manier om om te gaan met de vreemde nieuwe wereld waar we de laatste twee jaar in terechtgekomen zijn. Er volgden even merkwaardige samenwerkingen met Nick Ervinck en Renato Nicolodi in het Musée Fenaille in het Franse Rodez in juli, en met D.D. Trans bij de Salon Blanc van Yves Velter en Els Wuyts in september, onderbroken door haar solotentoonstelling Shadowside bij galerij Fox Jensen in Australië.

Het werk van Sofie kan als sacraal bestempeld worden, hoewel het onmiskenbaar is ingebed in het hedendaagse. Deze begrippen zijn niet noodzakelijk tegenstrijdig, tenzij je het sacrale aanziet als iets tijdloos, en het hedendaagse als iets tijdelijks, maar goed. Het mag dan ook verrassen dat ze samen tentoonstelde met kunstenaars als D.D. Trans, die in zekere zin het absurde van het tijdelijke aankaart; Renato Nicolodi, die dit tijdelijke in een robuuste vorm giet; en Nick Ervinck, die het hedendaagse tijdelijke in de toekomst katapulteert. Maar achteraf gezien is het niet zo vreemd, aangezien ze met haar werk een aanvullende invalshoek biedt om de al bij al broze condition humaine uit te beelden. De drie kunstenaars met wie ze samenwerkte vullen elkaar hierin op een verrassende manier perfect aan.

Kunst zal de maatschappij niet veranderen, maar kan zeker tot voorbeeld dienen voor hoe dit te doen. Zoals Albert Einstein reeds stelde kan je geen andere resultaten bekomen door steeds hetzelfde te doen. Sofie toonde dit jaar alleszins aan dat ze nieuwe dingen durft te doen, en dingen anders te doen. Ze gaf hiermee een mooi voorbeeld voor ons allen…

Neoza Goffin

We ontmoetten Neoza Goffin in het KASK in Gent, net nadat ze haar eindwerk voor een vakjury had verdedigd. Ze was nog onzeker over het resultaat. Achteraf bleek dat ze de proef met brio had doorstaan. Ze stelt zich nu kandidaat om te doctoreren.

Het moet gezegd, de kunst van Neoza is op zijn minst apart te noemen. De installatie die ze als eindwerk voorstelde is geen kunstwerk dat wordt gepresenteerd, het zuigt je eerder op in haar eigen wereld waar medeleven, compassie en genegenheid voor zowel de mensheid als het leven heersen. Het is meteen ook een verfrissende, nieuwe manier om kunst te bedrijven. Een revelatie.

Mia Goovaerts

Meer dan vijftig jaar lang kunst bedrijven in de luwte van de kunstmarkt, en op je 84e een overzicht kunnen bieden van je oeuvre, het moet apart aanvoelen. De expo werd door omstandigheden herhaaldelijk uitgesteld, maar in september kon het eindelijk doorgaan.

Het feit niet in het kunstcircuit terecht te zijn gekomen gaf Mia Goovaerts ook een zekere vrijheid, al blijft haar werk bijzonder coherent. Hyperrealisme met een wilde, onvoorspelbare toets. Mia is een kunstenaar die net iets verder durft te denken, zonder hier onnodig ingewikkeld over te willen doen. Het is een ongewone combinatie die een bijzondere ontdekking oplevert.

Simon Verheylesonne

Als nog prille kunstenaar een groot deel van een museum inpalmen, het is niet iedereen gegeven. Het getuigt van een grote maturiteit en een zorgvuldig nadenken over je kunst om het bij deze gelegenheid ingetogen te houden, om je werk, de kijker en jezelf ademruimte te schenken.

Simon was ons al eerder opgevallen, maar zijn expo in het Museum van Deinze en de Leistreek (MUDEL) dit jaar bevestigt ons vermoeden: hier ontluikt een bijzonder kunsttalent.

Ulrike Bolenz

We hebben een zwak voor kunstenaarsboeken, dat wist je al. Dit jaar zijn er een aantal heel mooie uitgebracht, maar de monografie van Ulrike Bolenz, Der ewige Mensch blijft zowat het hoogtepunt -met alle respect voor alle andere. Een prachtig boek over een bijzonder oeuvre, maar vooral: een boek dat werd gecureerd als betrof het een overzichtsexpo in een belangrijk museum voor hedendaagse kunst. Het werk van Ulrike zou het om meerdere redenen verdienen, maar ze verdient zeker ook dit knappe boek over haar oeuvre.

PS: We krijgen elke week tientallen uitnodigingen voor expo’s of atelierbezoeken. Die kunnen we jammer genoeg niet allemaal bezoeken (we zouden niets liever willen!), en we kunnen niet over alle goede kunstenaars die ons kleine landje rijk is schijven. De selectie is hartverscheurend voor de redactie. Kiezen is verliezen, zo gaat het spreekwoord. Maar we doen ons uiterste best om over zoveel mogelijk kunstenaars en evenementen te berichten en blijven met een open geest en vol passie onze ontdekkingen delen met onze lezers.