Op een zaterdagnamiddag ontvangt de sympathieke artistiek directeur Stef Van Bellingen mij bij WARP. Dat laatste staat voor Wase Artistieke Projecten en is gevestigd in een prachtig herenhuis in het centrum van Sint-Niklaas. Beeldend kunstenaar Jan Buytaert was de vorige eigenaar en hij vertrouwde het unieke pand na zijn overlijden toe aan dit kunstencentrum.
Tot 27 oktober presenteert de expo Deep Time hier aardschokkend mooie kunstwerken. De geologische term Deep Time duidt op de geschatte leeftijd van onze planeet, afgeleid uit onderzoek in de verschillende aardlagen. Wetenschapper James Hutton kwam in 1788 als eerste tot de conclusie dat geologische bewegingen zoals erosie en sedimentatie onze planeet gevormd hebben en niet één of andere super zondvloed. Deep Time doet ons stil staan bij de schier oneindige leeftijd van de aarde. 4,5 miljard jaar zou onze blauwe bol al rondcirkelen. Het is een illusie om te denken dat de piepjonge mens de diepe natuurkrachten zou kunnen beïnvloeden.
In zijn introductie verduidelijkt Stef Van Bellingen de fascinatie van Hans Everaert voor het fenomeen Deep Time. We boren ons langs zijn abstract expressionistische schilderijen een weg doorheen de verschillende geologische aardlagen.
ICE ICE
De blauwgrijs getinte schilderijen in de eerste ruimte ademen koelte. De uitlopers van acrylverf versterken de ijzige sfeer. Ze peilen als ijspegels naar de diepte die ontstaat door het gebruik van glacerende, transparante verf. Van Bellingen noemt het een stratigrafie die een temporele dimensie oproept.
Bij andere werken zorgt het sober kleurgebruik voor een mysterieuze sfeer. Gehuld achter een doorzichtig wit vlies verbergt zich een woud van ranke witte stammen. Het geheel straalt een buitenaardse sfeer uit. Wat dan weer perfect aansluit op de getoonde videokunst. Het is de eerste maal dat Hans Everaert zich aan deze kunstvorm waagt. Als filmproducer is hij goed vertrouwd met het medium. De schilderijen communiceren harmonieus met de mysterieuze bomen in de videofilms. In feite zijn het berkenbomen vanop zijn geliefde Kalmthoutse Heide.
Doig meets Pollock
Het ingesloten gevoel van de natuur doet me denken aan Peter Doig. Deze Canadese kunstenaar gebruikt bomen op de voorgrond van zijn schilderijen om een beschermende cocon te spinnen rond zijn onderwerp, zoals in Rosedale uit 1991. Doig verspreidt Pollockgewijs witte sneeuwvlokken over zijn doeken. Bij Everaert, die zichzelf met een knipoog een kleine Pollock noemt, merk ik in het smaragdgroene werk eveneens witte luchtbellen. Hij werd door AZ Alma in Eeklo uitgenodigd een werk in opdracht maken. Zodra het concept in zijn hoofd gerijpt had, vloog hij als een tornado op het doek. Met de snel drogende acryl plantte hij een ondoordringbaar oerwoudgroen van maar liefst 5 meter. In Sint-Niklaas hangt een miniatuurversie.
Everaert danst misschien niet rond zijn doeken zoals Pollock, maar hij komt ook door muziek in een expressionistische stemming om de verf alle hoeken van zijn atelier te laten zien. Door manipulatie van het doek begeleidt hij gecontroleerd de verf langs de paden die hij uitstippelt. Hij creëert zijn eigen aardlagen op doek, zijn eigen deep time.
Maar ga vooral zelf luisteren naar de geslaagde dialoog tussen de zomerse prints, de mysterieuze videofilms en de gelaagde schilderijen van Hans Everaert.
Magda Amarioarei, Ines Laukkanen en Marius Ritiu tonen eveneens fascinerend werk tijdens deze expo.
Meer op website van WARP en nog meer foto’s op Instagram artexplorer.be.
oktober 13, 2019
Mooi artikel. Vooral hoe beschreven wordt op welke wijze een kunstwerk tot stand komt bij Doig meests pollack.. Verrassend . Ik krijg zin om een kijkje te gaan nemen.