De alchemistische codes in het werk van Colin Waeghe, vanaf 12 juni bij Galerie Lloyd, Oostende

Posted By Frederic De Meyer

Het klinkt als een dreiging, maar evengoed als een vriendelijke uitnodiging. Get lost, heet de tentoonstelling met nieuw werk van Colin Waeghe. Trap het af. Zo in het Nederlands vertaald evengoed dubbelzinnig. Naast een verwensing vormt het nieuwe werk van Colin namelijk ook een aftrap; bij hem wringt het steeds om ongekende paden te bewandelen, thematisch en technisch, “hoe meer ik schilder, hoe meer ik leer schilderen”, verklaart hij zelf. Elk werk, elke reeks is een resolute stap voorwaarts, voor hem, maar evengoed voor de aandachtige kijker, die soms in een enkel werk de hele evolutie van een oeuvre kan gewaarworden. Het is een positie waarin hij uiteindelijk zelf in lijkt te vertoeven.

De Engelse titel is evenzeer een uitnodiging om te verdwalen in de schilderijen van de kunstenaar, met hem mee te meanderen doorheen de subtiele stroken van zijn aandacht, dat wat zijn blik vangt op zijn wandelingen in alle mysterieuze details mee te verkennen, zich samen met hem te verbazen over de stille kracht en de achterliggende complexiteit achter eenvoudige dingen, die ogenschijnlijk enkel bewogen worden of tot beweging worden aangezet door het ritme van de wind, van de stroming, van het leven zèlf, maar zich niettemin voortbewegen gebruik makend van een veel dieper liggende, intrinsieke brandstof. Daarom lijken in deze reeks schilderijen zelfs de stenen een eigen ritme te hebben, een diepere adem, een vitale levensdrift.

(foto’s: TheArtCouch)

Ze ogen sereen, de landschappen op de vlekkeloze muren van de galerij, een open uitnodiging om eenvoudigweg gade te slaan en de esthetische kwaliteit ervan langzaam tot zich te laten doordringen. Maar onvermijdelijk ook een uitnodiging om deze wereld te verkennen, en van dichterbij de achterliggende wereld van krioelende, amorfe krullen en vegen binnen te dringen, als ontdekkingsreiziger of als onderzoeker de bron te zoeken van de uitbarsting aan vitaliteit die vanop afstand als organisch geheel vreedzaam op je af komt gevloeid. De wereld van het allerkleinste is, zo blijkt uit zijn doeken, rustelozer, chaotischer misschien, intrinsiek meer verweven en in zichzelf verstrengeld. Het mag verbazen dat deze wereld, op dit niveau bekeken, tot een coherent totaalbeeld kan leiden.

foto: TheArtCouch (detail)

Het is enigszins hoe hij zijn werken zelf ziet: als verbindingsstuk tussen twee afzonderlijke delen van een zandloper. Een deel ervan is wat de kijker ziet, wat de verf en het doek aan de waarneming openbaart; het ander deel blijft verborgen maar is intrinsiek in elk werk aanwezig, het geheel aan gedachten en percepties die vooraf ging aan de handeling, een manier om naar de maatschappij te kijken, er de ontwikkelingen van te doorgronden, of te duiden, een manier van waar te nemen ook, invloeden van buitenaf te verwerken en mentaal te verteren. De kunstenaar begeleidt het residu tot aan de vernauwing, door wat hij doet, het vertalen van een heel universum naar een afgemeten doek, maar ontdekt juist daarom met evenveel verbazing van onderaan wat er uit tevoorschijn komt. Ook voor hem leiden ze tot nieuwe ontdekkingen, wanneer de doeken zich losrukken uit de beslotenheid van zijn atelier om in een nieuwe context een ander leven aan te vangen.

Met de leeftijd en de ervaring gaat de zandloper trager sijpelen, de kunstenaar neemt meer tijd, is geduldiger, zo lijkt het, hij heeft geleerd los te laten, imperfecties en leemtes toe te staan, grotere zandkorrels die de vlotte doorgang van het zand belemmeren niet als een storend element te zien, maar als teken van beheersing, als was deze belemmering het resultaat van een bewuste beslissing, of van een onzichtbare hand die alles reguleert en in een natuurlijke plooi legt. Hij heeft geleerd vanop een afstand het hele proces te aanschouwen, er de bijzondere mechanismes van te doorgronden en, al is hij meer vertrouwd geraakt met de precieze afmetingen die tot een bepaald resultaat kunnen leiden, vrede te nemen met de onzekerheden die onvermijdelijk met zijn handelen gepaard gaan.

Het is ene bijzonder proces, weliswaar eigen aan het maken van kunst, maar dat in het geval van deze nieuwe reeks van Colin natuurlijke bouwstenen gebruikt om vorm te geven aan een gelijkaardige en gelijkwaardige natuur. Je mag als kijker de formules achter deze alchemie trachten te ontcijferen, het blijft voorgoed buiten je bereik. Al bederft dit nooit het eenvoudige genoegen om er de visuele vruchten van te proeven…