De sculpturale fotografie van Alexander Popelier

Posted By Jan Leysen

In maart vorig jaar presenteerde hij zijn eerste solotentoonstelling bij Rufus Gallery in Gent. We waren erbij en keken ernaar en… bleven kijken. Alexander Popelier betoverde zijn publiek met fotografie en ‘fotografische sculpturen’. Ik vind geen gemene noemer om zijn werk te betitelen. Het werk spreekt vele talen. Een goede reden om hem een bezoek te brengen.

Alexander Popelier, BLADEN (2020); foto: Geert Cornelis

Een zeer cleane fotostudio. Eén werk aan de muur, van een bevriende kunstenares. Hij bemerkt mijn zoekende blik. “Ik zie dat je verbaasd bent dat alles hier zo netjes en opgeruimd is. Samen met een vriend heb ik deze fotostudio (Studio AvantGand). Wij zijn vooral gekend voor ons werk voor tijdschriften zoals Sabato, Knack Weekend/Focus, ABSoluut, etc. Portret-, mode- en reclamefotografie is onze job. Ik heb gestudeerd aan KASK en mijn roots liggen in de grafische vormgeving. Het feit een job te hebben als fotograaf, geeft me de ruimte om daarnaast volledig eigenzinnig werk te maken, los van elke opdracht of opdrachtgever. Ik heb die drang, die noodzaak om werk te maken dat niet ‘in functie van’ staat; ik wil experimenteren met het onfunctionele.”

Is het daarom dat sommige van zijn werken eerder speels of kwajongensachtig zijn, vragen we? “Dat kan. Die woorden laat ik aan jou over, ik weet niet op voorhand waar ik precies zal landen. Het beeld ontstaat intuïtief tot ik voel dat ik het juiste shot heb, tot ik mezelf verras. Als het mij ook een kick geeft, weet ik dat het iets is, dat het goed is.”

Dichter bij de kijker

Alexander Popelier, COMPOSITIE (2019), foto: Geert Cornelis

Popelier introduceert bijzondere attributen in zijn werk: tandenstokers, zilverpapier… “Ja, dat zijn voorwerpen die een zekere vluchtigheid, lichtheid in zich dragen. Het kan eigenaardig klinken van iemand die professioneel zijn geld verdient met fotografie maar er is een overdaad aan beelden, een overprikkeling van onze hersenen. Ik probeer beelden uit te puren, tot een sereniteit en stilstand te komen. Improvisatie is een belangrijke factor in mijn manier van werken. Door het gebruik van eenvoudige attributen daag ik mezelf uit om er alsnog iets interessants van te maken. Zo verlaat ik ook het tweedimensionale en kom ik dichter bij de kijker. Het werk eist ruimte op. Er ontstaat een energie tussen het beeld en de kijker waarbij het beeld de kijker uitnodigt om de fragiele elementen even aan te raken. Toch doe je dat niet omdat je vreest zo het beeld te verstoren, kapot te maken. Fotografie laat zich nu eenmaal niet aanraken.”

Zelfportret

Staan we even stil bij zijn zelfportret. Een foto waar de kijker Alexander Popelier niet kan zien terwijl hij er wel is. Het prikkelt ons en vraagt beheersing om niet onder de gescheurde flap te spieken. Een niet evidente manier om fotografie te brengen. “Wat de vorm betreft, is dit een zoektocht naar hoe de fotografie weg kan van ‘de print’ en toch nog fotografie is. Het wordt inderdaad een sculptuur; door het tactiele verlangen krijgt het papier een meerwaarde. Wat de inhoud betreft is dit echt wel wie ik ben. Een geslaagd zelfportret dus. Ik ben eerder onwennig om zelf voor de lens te staan; ik ben verlegen in het publiek. Op die wijze ben ik in de ruimte aanwezig maar hoef ik niet zichtbaar, niet herkenbaar te zijn.”

Nogal ‘dubbel’ vind ik. “Dat gespletene vind je terug in mijn werk: in mijn professionele portfolio moet ik vooral tonen wat ik kan, veel minder wie ik ben. In mijn job werk ik vaak met de mooiste mensen, op de mooiste locaties, met de mooiste styling; het beeld moet behagen. In mijn artistieke werk is dat net anders. Daar werk ik in eerste plaats voor mezelf, volgens mijn regels. Niet in functie van de toeschouwer, maar naargelang waar ik in die periode door geprikkeld ben. Ik maak het om voldoening uit mijn toegepast werk te blijven halen. Ik steek regelmatig tijd en energie in eigen projecten, persoonlijk werk dat vaak nooit het daglicht ziet, omdat het ook niet in functie staat van het tonen. Vaak vergeet ik die projecten dan ook weer voor een bepaalde tijd, tot ze toevallig weer boven water komen en me al dan niet inspireren voor iets nieuws.”