After the Event, een dialoog van vervagende momenten

Posted By Yves Joris

Soms vertelt een alledaags tafereel meer dan op het eerste gezicht zichtbaar is. Dat is precies wat Graeme Wilcox en Dirk Roseport onderzoeken in de gezamenlijke tentoonstelling After the Event bij VCRB Gallery. Twee kunstenaars, twee media, en toch een subtiele kruisbestuiving van ideeën over herinnering, tijd en de fluïditeit van menselijke ervaring. Wilcox, een meester in figuratieve schilderkunst, en Roseport, een fotograaf die herinneringen tastbaar maakt via Polaroidbeelden, brengen ons naar een tussenruimte waar realiteit en verbeelding hand in hand gaan.

Graeme Wilcox, poëzie van de straat

Graeme Wilcox is een schilder van mensen, maar vooral van hun verhalen. Zijn werk begint altijd bij de dagelijkse realiteit van Glasgow. Elk schilderij is een fragment uit zijn dagelijkse wandelingen door de stad, maar in plaats van het simpele vastleggen van wat hij ziet, voegt hij lagen van verbeelding toe. Zo ontstaat een wereld die even herkenbaar als vervreemdend is. Zijn personages zijn geen anonieme figuren, maar dragers van onuitgesproken verhalen.

The Quiet Moment

In de reeks werken die te zien zijn in After the Event, richt Wilcox zijn blik op koks die hij ontmoet tijdens hun pauzes achter een restaurant. Het moment waarop ze even ontsnappen aan de drukte van de keuken, een sigaret opsteken, of gewoon in gedachten verzonken naar buiten staren. Dit lijken op het eerste gezicht banale momenten, maar Wilcox schildert ze met een intensiteit die doet vermoeden dat er meer speelt. Het schilderij The Quiet Moment, bijvoorbeeld, toont twee koks in het zachte licht van de vroege ochtend. Is dit het einde van een lange dienst, of het begin van een nieuwe dag? Wilcox laat de vraag bewust open, zodat de kijker zijn eigen verhaal kan invullen.

Wilcox is geen kunstenaar die alles in detail prijsgeeft. Zijn achtergronden zijn vaak vaag en anoniem, als een toneel waarop de acteurs verschijnen en verdwijnen. Dit geeft zijn schilderijen een filmisch karakter: ze suggereren dat er iets is gebeurd of op het punt staat te gebeuren, maar de precieze contouren blijven mysterieus. Dit is de kracht van Wilcox’ werk: het nodigt uit tot reflectie, tot het afmaken van het verhaal dat hij slechts aanzet. Zijn subtiele spel met licht en schaduw, en de lichte vervaging in zijn werken, versterken dit effect. Zijn figuren lijken stil te staan, maar je voelt dat ze elk moment weer in beweging kunnen komen.

Small Chorus

Toch toont Wilcox ook een duidelijke evolutie in zijn recente werk. Waar hij vroeger vaak koos voor een vlakke, minimalistische achtergrond, duiken er nu meer details op. Een hond die in een hoek ligt, een dekentje dat de leegte doorbreekt. Deze subtiele veranderingen suggereren dat Wilcox steeds meer van de wereld om zijn personages heen begint te onthullen. Het blijft echter altijd gedempt, alsof het slechts schaduwen van de werkelijkheid zijn.

Dirk Roseport, verloren herinneringen als kunstvorm

Aan de andere kant van de dialoog staat Dirk Roseport, een Belgische fotograaf die de vergankelijkheid van herinneringen op poëtische wijze weet vast te leggen. Waar Wilcox werkt met observaties en de toevoeging van verbeelding, concentreert Roseport zich op wat er gebeurt nadat een herinnering begint te vervagen. Zijn serie Fading Memories bestaat uit Polaroidbeelden die later gedigitaliseerd en uitvergroot zijn. Het resultaat is een reeks foto’s die lijken te zweven tussen het concrete en het abstracte.

Pool Ladder

Roseport begon zijn carrière in de reclamewereld, maar schakelde later over naar kunstfotografie. Zijn beelden zijn een ode aan het onvolmaakte en het voorbijgaande. Een Polaroid, ooit scherp en helder, begint door de tijd te vervagen. Voor velen zou dit een verlies zijn, maar voor Roseport schuilt hierin juist een vorm van schoonheid. Zijn werk laat zien hoe herinneringen transformeren, hoe ze door de tijd worden getransformeerd tot iets zachts, iets mysterieus.

In Fading Memories onderzoekt Roseport precies dat proces van vervaging. Wat gebeurt er met een herinnering nadat de details verdwijnen? Wat blijft er over wanneer het scherpe beeld plaatsmaakt voor iets vaags, iets ongrijpbaars? Dit zijn vragen die de kijker onvermijdelijk zelf begint te stellen wanneer hij voor de werken van Roseport staat. De foto’s zijn doordrongen van melancholie, maar tegelijkertijd bieden ze een zekere troost: zelfs als we iets vergeten, blijft er altijd iets over – een gevoel, een schaduw, een echo van wat ooit was.

Technisch gezien is Roseports werk even interessant als zijn thematiek. Hoewel zijn foto’s digitaal zijn bewerkt, speelt hij niet met Photoshop of uitgebreide postproductie. Hij manipuleert zijn camera zelf, speelt met instellingen en beweging om de gewenste effecten te bereiken. Het resultaat zijn beelden die, ondanks hun vaagheid, een opvallende emotionele kracht hebben. Ze raken een gevoelige snaar bij de kijker, omdat ze ons herinneren aan hoe vluchtig herinneringen kunnen zijn, en hoe ons verleden altijd aan verandering onderhevig is.

Flowers in a window

Een teder gesprek over tijd

In After the Event ontstaat er een tedere dialoog tussen Wilcox en Roseport. Waar Wilcox zich richt op de menselijke figuur en de verhalen die zij met zich meebrengen, concentreert Roseport zich op de herinneringen die achterblijven nadat het moment voorbij is. Hun werk vult elkaar prachtig aan. Beiden zijn gefascineerd door tijd en de manier waarop gebeurtenissen in ons geheugen vervagen of transformeren. Beiden nodigen de kijker uit om niet alleen naar het beeld te kijken, maar ook te reflecteren op wat er achter of na dat beeld ligt.

De titel van de tentoonstelling, After the Event, vat deze dialoog perfect samen. Het moment zelf is voorbij, maar wat blijft erover? Hoe onthouden we wat er is gebeurd? Wat vervaagt en wat blijft scherp in ons geheugen gegrift? Dit zijn de vragen die Wilcox en Roseport op geheel eigen wijze verkennen.

Wilcox vangt de momenten die net voorbij zijn, die kleine alledaagse taferelen die de meeste mensen misschien niet eens opmerken. Zijn schilderijen zijn een ode aan de stilte tussen acties, aan de momenten van reflectie, wanneer het leven even lijkt stil te staan. Roseport daarentegen onderzoekt wat er gebeurt nadat die momenten voorbij zijn – wanneer het geheugen begint te vervagen en alleen een gevoel of een vage indruk overblijft.

Samen creëren ze een tentoonstelling die de kijker uitdaagt om na te denken over zijn eigen herinneringen, over de momenten die in ons geheugen blijven hangen, en over de dingen die we misschien zijn vergeten. After the Event is een uitnodiging om stil te staan bij wat we onthouden, en wat we vergeten. Wilcox en Roseport geven ons geen definitieve antwoorden, maar bieden in plaats daarvan ruimte voor reflectie en interpretatie. Hun werk is een ode aan het verstrijken van tijd en aan de schoonheid van het moment dat vervaagt, maar nooit helemaal verdwijnt.

De expo After the event is nog tot 10 november te bekijken bij vcrb gallery.