R.I.P. Wilfried Van Gaver, een kunstenaar die zijn talrijke passies met kunst verwoorde

Posted By Frederic De Meyer

We zijn allemaal passanten in dit leven, daar is geen ontkomen aan. Het geeft in zekere, gecompliceerde zin een betekenis eraan. Op weg komen we andere passanten tegen, kortstondige medereizigers van wie we de relevantie, of de richting die ze gaven aan onze uiteindelijke bestemming pas achteraf, veel later of veel te laat inzien. Soms komt dit besef pas opborrelen met het ontvangen van een overlijdensbericht.

Wilfried werd een vriend, lang geleden. Ik kwam uit mijn provinciestadje een beetje toevallig in de grote metropool terecht. Tot dan oefende kunst wel een aantrekkingskracht op me uit, maar het was nog een overwegend abstract concept, dat enkel vorm kreeg in op vlekkeloze muren opgehangen beelden en ideeën. Mijn eerste vrouw was kunsthistorica, ze kende het kunstwereldje in Brussel door en door en initieerde me deskundig in het doorgronden en doorvoelen ervan. Mijn vage interesse en nieuwsgierigheid in kunst wist ze hiermee tot een nog prille passie om te vormen.

Op onze omzwervingen ontmoetten we Wilfried Van Gaver, ik weet niet meer precies hoe. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Om zijn innemende persoonlijkheid, ongetwijfeld, zijn natuurlijke spontaneïteit en ongedwongen manier om in het leven te staan. Maar zeker ook om zijn brede culturele kennis en de gedrevenheid met dewelke hij zijn kunst beoefende, een rechtstreekse doorslag van de ontembare passie voor zijn modellen en de vaak robuuste verhalen erachter, die hij toen nog in klassiek mythologische taferelen ensceneerde, of omringd door lieftallige, organische motieven. Gay art. Het klinkt als een reductionistisch cliché, maar hij zou dit etiket vermoedelijk met trots gedragen hebben. Hij verborg niets, omdat er uiteindelijk niets verborgen hoeft te worden. De filter tussen zijn ego en de buitenwereld liet veel informatie door, in beide richtingen.

Ik poseerde voor hem. Tweemaal. Naakt. Hoe hij me daarvan wist te overtuigen heb ik het raden naar. Vast staat dat hij de enige was die daartoe in staat kan zijn, al haalt bij mij de nieuwsgierigheid het wel vaker van de rede. Het leek me voor hem een natuurlijke daad.

Ik keerde terug naar mijn provinciestad. We raakten elkaar uit het oog. Kan het zijn dat wat Merleau-Ponty het proces van sédimentation noemde zich ook binnen een mensenleven afspeelt? Cultuur en filosofische inzichten kerven zich een baan doorheen opeenvolgende generaties, ze ankeren zich zo in het onderbewuste van een hele bevolking. Op kleinere schaal, in een relatief kort tijdsbestek van een leven, kan het best zijn dat hetzelfde proces zich aan de hand van zo’n ontmoetingen afspeelt. Wilfried heeft zich in ieder geval op een gelijkaardige manier in mij weten te verankeren.

Vaarwel, medepassant, goede vriend. Jammer dat onze gemeenschappelijke weg niet wat langer was.

Toevallig vond ik op Youtube dit interview met Wilfried, naar aanleiding van zijn tentoonstelling bij Galerie Mooiman in Groningen. het geeft een mooi beeld van zijn denken en werk.