‘Three truths one dare’: Ellen Dhondt en het spel van identiteit

Posted By Frederic De Meyer

Een kunstverzamelaar wees me onlangs op het werk van Ellen Dhondt, een kersvers gegradueerde kunstenaar van het KASK die momenteel tentoonstelt bij Pizza Gallery in Antwerpen. Eenmaal mijn initiële verrassing overkomen ging haar werk me snel gaan boeien.

Veel is er nog niet geweten over de kunstenares -een bezoekje in de komende weken dringt zich op. Uit de schaarse beelden die je op het internet vindt valt meteen het spel met de eigen identiteit op. In een interview met Het Bos verklaart ze alvast vanwaar dit komt: “Mijn grootste artistieke invloed is Cindy Sherman. Ik ben gefascineerd door de manier waarop ze constant met haar identiteit speelt, deze in twijfel trekt en verandert.” Een voorbeeld halen bij iemand biedt nog geen antwoord op het waarom, al is de zoektocht naar een onvatbaar begrip als identiteit vermoedelijk even universeel als onuitputbaar. “Kunst heeft me geleerd om ruimte in te durven nemen en onvoorwaardelijk mezelf te zijn,” zegt Ellen in hetzelfde interview. Maar hoe komt ze dan tot zo’n beelden die, ondanks hun ogenschijnlijke onschuld, bijzonder complex blijken te zijn?

“Mijn werk is geïnspireerd op uitgesneden poppen uit de jaren 20” legt ze haar proces uit op de pagina van het KASK. “De figuur wordt in het midden geplaatst en wordt gepresenteerd door al die voorwerpen of kleren die uiteindelijk het hele beeld of de afbeelding van deze pop vormen. Het is alsof de pop vastzit in een context die haar afbeeldt en waaraan ze niet kan ontsnappen. Ik heb mijn eigen uitgesneden pop ontworpen, ‘Ellie Dolly’ genaamd, die op mij lijkt en functioneert als mijn alter ego.”

Serieuze materie, al is het evengoed een sneer naar de gangbare tendens om naar het innerlijke kind in zichzelf te zoeken, als bestond deze nog ergens in het fluïde bestaan. Op zich geen gek idee, natuurlijk, al stelt zich onvermijdelijk de vraag of dit kind nog van relevante invloed kan of moet zijn.

Ellen schildert zo’n thema’s spontaan en complexloos, zonder ooit pedant of zwaar te worden, ook al heeft het schilderen naar eigen zeggen een neurotisch kantje. “Het is voortdurend kijken naar wat je schildert en het direct veranderen”, legt ze aan Het Bos uit. “Ik speel soms graag dit spelletje met mezelf dat ik moet doen wat tegen mijn natuur ingaat, alsof iemand anders naar mijn doek zou komen en er iets op zou zetten.”

Het is misschien onbedoeld -daar moet ik het eens met haar over hebben-, maar deze laatste gedachte schetst een mooi beeld van de dunne en uiteindelijk fictieve scheidslijn die haar werk bewandelt tussen het besef van zichzelf en de omgeving waar we in oplossen, en waar we uiteindelijk uit voortkomen.

Het werk roept talrijke vragen op, wat de nieuwsgierigheid alleszins aanwakkert. Wordt vervolgd dus, maar intussen kan je tot 22 december haar werk ontdekken op de expo ‘Three truths one dare‘ bij Pizza Gallery in Antwerpen.