Het gonst van de creatieve drukte op het Antwerpse Zuid. Niet alleen is het Lambermontmartre waar kunst en creativiteit elkaar ontmoeten, een beetje verderop wordt de laatste hand gelegd aan het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) dat na een ingrijpende renovatie en uitbreiding die tien jaar duurde op 24 september de deuren opent. En … een jaar geleden opende Martine Cuyvers in de Volksstraat haar kunstgalerie Nobody&Friends. Hoe zou zij het voorbije jaar ervaren hebben?
In het interview dat we toen hadden voor TheArtCouch legde Martine haar idee heel gestructureerd uit. Het kwam neer op twee basiswaarden: ervoor zorgen dat de kunstenaar zich niet veel moest aantrekken van de organisatie zelf waardoor deze zich kon blijven focussen op de creativiteit en, de meerwaarde van een gecureerde tentoonstelling. Ik besluit om eens langs te gaan en haar te vragen hoe ze zelf terugkijkt op dit bijzondere jaar.
Het is een gezellige drukte. Het is de laatste dag van de maandelijks wisselende tentoonstelling en de meeste kunstenaars zijn afgezakt naar Antwerpen. Wat dadelijk opvalt is de sfeer. Ze zitten samen en praten met elkaar, lachen en vertellen de bezoekers over hun werk. Ook al is Martine al volop bezig met de nieuwe tentoonstelling die op 1 september opent, ze neemt de tijd om bij een glaasje wijn stil te staan bij het voorbije jaar.
Laat ons beginnen met de vraag van één miljoen: hoe kijk je terug op het voorbije jaar?
Je hebt toch tijd (lacht). Toen mijn man en ik hier neerstreken, zagen en voelden we onmiddellijk het potentieel van deze ruimte. Hier kon kunst in dialoog treden met elkaar op de grote muren, maar tegelijk zijn er ook de intimistische kelderhoekjes waar meer ingetogen werken in alle rust kunnen bewonderd worden. Achteraf bekeken bleek onze inschatting correct. Deze maand vangt het Pollockachtige schilderij van Denis de Gloire het zonlicht in de etalage en verleidt de (toevallige) voorbijganger om binnen te komen. Daar kan hij vervolgens verrast worden door o.a. de intimistische sculpturen van Joran Pollet of de figuratief-abstracte schilderkunst van Anne Westerduin.
Een heel uiteenlopende keuze die kan leiden tot een eclectisch geheel. Heb je geen schrik dat dit bezoekers afschrikt?
Neen, want daar treed ik op (lacht). Ik ontzorg de kunstenaar zodat deze zich volledig kan concentreren op de kunst. In samenspraak zorgen we voor een dialoog tussen de werken en tegelijk neem ik de rest van de organisatie zoals uitnodigingen, flyers en publiciteit op mij.
Je bent zelf ook kunstenaar. Je weet met andere woorden perfect waar de behoeften liggen?
Ja, maar dan zou ik beter eens naar mezelf luisteren. Mijn droom was inderdaad om een een eigen atelier te hebben en een vitrine om mijn werken uit te stallen. Helaas is die eerste droom wat aan de kant geschoven het voorbije jaar. Elke maand een nieuwe tentoonstelling organiseren is niet voor de hand liggend. Achteraf besef je pas hoeveel tijd je daarin investeert. Maar anderzijds bied je veel kunstenaars een opstapje naar de kunstwereld. Het voorbije jaar passeerden niet minder dan zeventig kunstenaars de revue in een gelijke verhouding man-vrouw. Mensen die hier hun eerste expositie hielden en anderen die reeds veertig jaar actief zijn, autodidacten en mensen met een academische vorming. Er zijn zoveel talentvolle kunstenaars van eigen bodem die net als ik op zoek zijn naar offline zichtbaarheid. Het concept en de locatie van de galerie kunnen een springplank zijn.
Ondertussen weten kunstenaars Nobody&Friends te vinden en hoef ik zelf minder actief te prospecteren. En zo komt er opnieuw tijd vrij om zelf te schilderen en nieuwe concepten uit te denken.
Nieuwe concepten zoals Clin d’oeil waarmee je een brug wil slaan naar het KMSKA.
Samen met acht kunstenaars tellen we af naar de langverwachte opening. Bij de selectie van de werken was er slechts een gemene deler: een link met het museum. En elke kunstenaar vulde dat op zijn of haar manier in. Jan Deckx focust zich op bekende artiesten en toont intimistische portretten van bekende kunstenaars. Het portret van Panamarenko in acryl op aquarelpapier nodigt je uit om de materialen van dichtbij te onderzoeken en zich te verliezen in de hyperrealistische huidplooien in het doorleefde gelaat. Hilde Vanhees stelde reeds in de zomer van 2021 tentoon in de galerie en brengt in deze expo een ode met een knipoog aan René Magritte. Het werk van beeldhouwer Jack Berben zou zo weggelopen kunnen zijn uit het bizarre universum van de eerder vernoemde Panamarenko. Zijn helikopter annex leeslamp zal net zoals de prototypes van de meester nooit vliegen, maar ze biedt wel licht in deze donkere tijden. Een ganse muur van de galerie is gewijd aan een triptiek van creatieve duizendpoot Domenico Pasqua. Het is de eerste keer dat de triptiek van deze architect, fotograaf en schilder de huiselijke omgeving verlaat. Oude meesters verlaten hun vertrouwde omgeving om tegen een totaal andere achtergrond afgebeeld te worden, een omgeving die je doet beseffen hoe fijn en accuraat Domenico met zijn materiaal omgaat. Een beetje verder treedt de barokke glaskunst van Kristina Smidts in dialoog met het gestolen paneel van het Lam Gods, een interpretatie van Nicole S. Pousset. Ten slotte is er het gelegenheidsduo Denis de Gloire en Bert Prins, die de ruimte onderdompelen in een uitbundig kleurenpalet: kunst herleid tot de essentie in kleur en vorm.
En zijn er nog andere toekomstplannen?
Wat denk je? (lacht) Het concept van de maandelijks wisselende tentoonstellingen wil ik zeker behouden, ook al moet ik toegeven dat ze best wat energie vergen. Anderzijds merk ik wel dat kunstenaars ons steeds meer weten te vinden waardoor ik zelf minder op zoek hoef te gaan om talent bij elkaar te krijgen. Ik hou ogen open voor opportuniteiten maar ik zou het graag zelf zo omschrijven: Toen we vorig jaar startten, waren we vooral NOBODY&friends. Nu beseffen we dat we minder nobody zijn en meer friends en dat geef de energie om verder te doen en nieuw en bestaand talent een expomogelijkheid te bieden.
De tentoonstelling Clin d’oeil is nog tot 9 oktober te bezoeken. Voor een overzicht van de maandelijkse expo’s kan je op de website van Nobody&Friends terecht.
- Middernacht in een perfecte illusie, de vervreemde schoonheid van Michiel Deneckere - oktober 28, 2024
- In de schaduw van Thoreau, de natuur als levend organisme - oktober 17, 2024
- Wanneer de mens zijn troon verliest - september 27, 2024
