Kan je van synchroniciteit spreken? Er zijn zo’n kunstenaars die me met nieuw werk confronteren over een bepaald thema, net op het ogenblik dat ik me in ditzelfde thema verdiep. Zo ben ik momenteel de bundel van Bas Heijne, ‘een kleine filosofie van de volmaakte mens’ aan het lezen, met teksten van onder meer Peter Sloterdijk en Slavoj Žižek, en zie: Sofie Muller kondigt een nieuwe reeks werken aan rond het thema… de maakbare mens.
Ze is me ver voor op dat vlak, gezien ze al meer dan zeven jaar werkt aan haar reeks albasten baby’s. Een langzaam proces, waarin ze de huid van de foetussen van onder het onvoorspelbare albast haalt, de wonden van de ongeboren lichaampjes uit de grillige dode materie beitelt. De trage daad staat in schril contrast met de snelheid waarmee de eugenetica voortschrijdt. Het respect waarmee ze de foetussen behandelt, contrasteert met de achteloosheid waarmee we baby’s technologisch ontwerpen. Alsof ze de mens zelf een vorm van waardigheid wil teruggeven, ook aan de onvolmaakte, in toenemende mate ongewenste lichamen. De natuur is niet-binair, stelt ze. Er zou geen verschil mogen zijn tussen wenselijke en niet-wenselijke levensvormen. Het is per definitie hetzelfde leven.
Het is een uiterst actueel ethisch dilemma, dat diep in ons mensbegrip snijdt. Met het onthullen van de foetussen uit blokken albast, legt ze de essentie van het menselijk bestaan in de weegschaal. Zonder te oordelen, misschien – dit zou een binaire stellingname vergen en dus haar uitgangspunt tenietdoen. Eerder een bezorgdheid, wellicht, een ontfermen over wat door de willekeur van de mens juist niet is ontstaan, en dus nooit heeft bestaan. We zijn passieve getuigen van het uitsterven van de onvolmaakte mens, die wordt geofferd aan onze drang naar een uiteindelijk onmogelijke perfectie. Het leven zit juist in het oneffen, het onaffe, het gehavende misschien.
Het is een beladen thema, zonder slotconclusie. Ook dit zou binair zijn. Maar het is waar kunst juist toe noopt: contradicties samensmelten, ogenschijnlijke antagonismen opheffen. Dit kan enkel in beelden. Zoals deze foetussen.
Een multiple uit de reeks in jouw verzameling opnemen?
De reeks van zeven grote foetussen zal voor het eerst te zien zijn in het project The Clean Room op de Malta Biënnale, dat plaatsvindt op 12 historische locaties in Maltese steden tussen 11 maart en 31 mei 2024, en wordt gecureerd door Asli Samadova en Azad Asifovich. Sofie kreeg het paviljoen toegewezen in het prestigieuze Museum voor Archeologie in Valletta.
Om dit project (deels) te financieren maakte ze een reeks multiples, die ze voor een heel schappelijke prijs verkoopt. Een ideale manier om de kunstenaar te steunen in dit project, uiteraard, maar ook om een kunstwerk in huis te halen dat je nog lang zal doen mijmeren.
Aarzel dus niet te lang! Alle info vind je hier: https://lamusee.art/
© Sofie Muller Two limited editions: AL-MALTA-CASE I and AL-MALTA-CASE II by Sofie Muller produced in 40 + 10 AP exemplaires each. These are vintage medical instrument boxes, dimensions 20 cm x 7,5 cm x 2,5 cm, with a photograph of an alabaster sculpture hand-coloured by the artist.
- Daniela Chirion en de herontdekking van de hemel - januari 2, 2025
- 16 kunstboeken van 2024, een selectie van TheArtCouch - december 28, 2024
- De twaalf meest gelezen posts van 2024 - december 28, 2024
februari 25, 2024
Ik heb wel belangstelling om een werkje te kopen can Sofie Muller. Wat is de prijs eran?
februari 25, 2024
500 euro per stuk, 900 euro voor twee
februari 25, 2024
Heel aangrijpend thema. Doet ons eventjes stilstaan bij de ethische waarden van het leven. Zoals steeds krachtig werk.