Het voordeel voor een journalist is dat hij nog voor de opening een tentoonstelling kan bezoeken, en er in alle gemak met de kunstenaar(s) kan praten. Het nadeel daarvan is dan weer dat hij het ‘afgewerkte product’ vaak niet te zien krijgt.
Twee dagen voor de opening zijn nog niet alle kunstwerken aanwezig in het kunstcentrum Zebrastraat in Gent, waar om de twee jaar het NTTA (New Technology Art Award) wordt uitgereikt op het einde van een tentoonstelling rond kunstenaars die nieuwe technologie in hun kunst gebruiken. Bij mijn prematuur bezoek waren ook maar twee kunstenaars aanwezig. Niettemin was ik al anderhalf uur in gesprek met hen. Een geluk in een ongeluk dat ze niet alle 20 aanwezig waren…
De twee (wel, drie) die ik sprak geven alvast de diversiteit aan van de kunst die onder de gemeenschappelijke noemer ‘kunst en technologie’ valt. Ze geven echter ook meteen de uitdaging aan voor een journalist om gevat en begrijpbaar te duiden waar de werken om gaan.
Felix Luque, perpétuité I
De titel van het werk zegt het al, de installatie van Felix vormt een perpetuum. Twee machines tekenen met zand op een oppervlak het symbool van oneindigheid ∞, maar terwijl een ervan het symbool tekent, zuigt de ander het zand terug op. Door deze bewegingen wordt het symbool op de vloer gekerfd, tegelijk wordt het zand voortdurend verdund en in fijne korrels naar boven uitgeblazen.
Hoe het precies in zijn werk gaat is misschien niet belangrijk, het gaat om de hele symboliek erachter. Met de installatie geeft Felix uiting aan de dystopisch visioen waarin robots en artificial intelligence voorgoed de mensheid hebben verdrongen, al zullen zij op hun beurt ook onvermijdelijk verdwijnen door de geheime, universele ‘kracht’ van entropie -een echte ‘kracht’ is het niet, het is eerder een ingebedde ‘richting’ van het universum, maar dat brengt ons te ver. Het is geen doembeeld. Felix is geen moralist. Hij beoordeelt de evolutie niet, hij neemt enkel waar, en giet deze waarneming in nieuwe vormen en ideeën.
Het is bijlange niet de eerste installatie van Felix, die van kunst zijn beroep heeft gemaakt (klik hier om andere projecten te ontdekken), maar het is wel de eerste van een reeks die hij plant rond dit overkoepelend gegeven. Om op te volgen…
LARBITSSISTERS – Crypto Miner Car
Dit project viel me al sterk op in het persdossier, maar vandaag kreeg is de kans om de twee zussen achter LARBITSSISTERS te spreken. Wat een verrassing! Ik verwachtte me aan twee nerdy ingenieurs die met kwijl in de mondhoek in onverstaanbare taal over hun technologische prestaties staan te pochen. Maar blijkt dat beide dames zich eerst en vooral kunstenaar voelen, in mensentaal spreken, en hun technologische bagage enkel opdoen naarmate hun creatieve ideeën evolueren, op basis van veel onderzoek en samenwerking met externe partners, onder meer phd-onderzoekers van de KUL.
Een poging tot een schets: in de installatie Crypto Miner Car worden vier 3D-geprinte wagentjes aangedreven door de hitte van vier servers die cryptogeld aan het minen zijn, terwijl ze in een labyrinth een pad aan het zoeken zijn naar een centrale laad-eenheid, en ze in dit proces zichzelf leren nergens tegen aan te botsen. Oef. Ben je nog mee?
De eenvoudig lijkende installatie combineert verschillende nieuwe technologieën: Artificial Intelligence, Blockchain, 3D-printing, machine learning, maar gebruikt dit om ons bewust te maken van hoe we met energie omgaan – het minen van cryptogeld is enorm energieverslindend- en aan te tonen dat het beter kan -de verloren energie van de servers drijft de autootjes aan.
Mocht u niet meer kunnen volgen, geen erg. De dames zijn volledig bereid om het ter plaatse uit te leggen.
Met dit project zijn ze lang niet aan hun proefstuk toe. Wie hun portfolio sinds 2021 nagaat ontdekt acht projecten die ze al gerealiseerd hebben -een ongelooflijke prestatie wanneer je weet dat hun Crypto Miner Car twee jaar in beslag nam. De meest intrigerende volgens mij is nog steeds de Bitrepublic, die blockchain-technologie gebruikt om migranten een digitale identiteit te verschaffen met internationale waarde, en ze via een bot virtueel geld verschaft -die de zussen zelf creëerden-, waarbij de ‘big tech’-ondernemingen dit geld betalen om de informatie die ze bezitten over deze mensen.
Je kan je de vraag stellen of dit nog kunst is, maar de vraag stelt zich wel meer, ook met meer conventionele vormen van kunst. Zoals we in een vorig artikel stelden definieert ‘hedendaagse kunst’ zich sowieso door het doorbreken van barrières tussen kunst en andere disciplines, zoals wetenschap, en gaan het meer en meer een concrete, maatschappelijke rol spelen. LARBITSSISTERS vormt daar een heel knap en uiterst actueel voorbeeld van.
Je hoeft zeker geen ingenieur te zijn om van de expo NTAA in de Zebrastraat te genieten, al zal je vaak aan de kunstwerken zelf niet genoeg hebben. De werkelijke toegevoegde waarde van de expo ligt in de gesprekken die je kan voeren met de kunstenaars, die misschien wel tot een nieuwe avant-garde kunnen worden gerekend, ongeremde creatieve zielen die de grenzen van de verbeelding mijlenver verleggen.
Ik zal alleszins nog een paar keer terugkeren…
NTAA (New Technology Art Award) vindt plaats van 5 februari tot 13 maart in de Zebrastraat te Gent. Klik hier voor alle informatie.
Deelnemende kunstwerken:
Haseeb Ahmed (US/BE) – Stock Weather (2020)
Bull.Miletic (NO) – Ferriscope (1893 – 2020) (2020)
Peter Burr (US) – Dirtscraper (2020)
Peter de Cupere (BE) – Olfabet (2021)
Félicie d’Estienne d’Orves (FR) – Martian Sun Series (2019)
Şölen Kıratlı (TR/US), Hannen Wolfe (US), Alex Bundy (US) – Cacophonic Choir (2019)
Egor Kraft (RU/AT) – Content Aware Studies Series (2020)
LarbitsSisters (BE) – Crypto Miner Car (2021)
Carolin Liebl & Nikolas Schmid-Pfähler (DE) – RE:PLACES (2021)
Felix Luque Sánchez (SP/BE) – Perpetuité I (2021)
Julian Palacz (AT) – Handle with Care (2021)
Giacomo Piazzi & Matthias Pitscher – The Chiromancer (2020)
Tivon Rice (US) – Models For Environmental Literacy (2020)
Irakli Sabekia (GE) – Voicing Borders (2019)
Theresa Schubert (DE) – mEat me (2020)
Ling Tan (UK) – Playing Democracy (2020)
Timothy Thomasson (CA) – Slow Track (2021)
Nathan Thompson, Guy Ben-Ary, Sebastian Diecke (AU) – Bricolage (2020)
Jeroen van Loon (NL) – Permanent Data (2020)
::vtol:: (RU) – Floating Point Number (2019)
- Daniela Chirion en de herontdekking van de hemel - januari 2, 2025
- 16 kunstboeken van 2024, een selectie van TheArtCouch - december 28, 2024
- De twaalf meest gelezen posts van 2024 - december 28, 2024
