Vier jaar geleden overleed John Baldessari op 88-jarige leeftijd. Weinig kunstenaars kunnen stellen dat ze een stempel hebben gedrukt op een kunstvorm, laat staan een stijl. Baldessari kan dit zonder enige schroom claimen.
De meest symbolische -en legendarische- daad die hij als kunstenaar stelde, verrichte hij in 1970, wanneer hij al zijn voorgaande kunstwerken verbrandde, en de assen ervan in een doos deed. Een statement die kan tellen, kunst zou nooit meer een klassieke vorm aannemen. “It’s hard for me to throw anything away without thinking about how it can become part of some work I’m doing,” zei hij in een interview uit 2008, “I just stare at something and say: Why isn’t that art? Why couldn’t that be art?” Kunst zonder grenzen…
Baldassari had ongetwijfeld een impact op de manier waarop we naar kunst kijken, maar het is een invloed die hij ook meegaf aan zijn leerlingen. Niet van de minsten, zo gaf hij zijn visie mee aan ander meer David Salle, Tony Oursler, Matt Mullican, Jack Goldstein, Jim Shaw, Mike Kelley, James Welling, Meg Cranston, Liz Larner, Mungo Thomson, Kerry Tribe, Elliott Hundley en Analia Saban…
Art21 maakte onlangs voor haar reeks “Art in the Twenty-First Century” een korte reportage over de kunstenaar, waarin hij over zijn jeugd en zijn wording als kunstenaar vertelt, maar evengoed zijn constante verwondering over zijn eigen praktijk. Het lijkt soms alsof hij kunst maakte om zichzelf continu te verrassen, op zich geen slechte reden om kunst te maken…
Geniet even mee:
- Kunstcriticus Martin Gayford over Tracey Emin - november 30, 2024
- Guillaume Caron en de choreografie van de ziel - november 30, 2024
- Joost Pauwaert en het einde der tijden… - november 30, 2024
