Vijf jaar na het verschijnen van haar fotoboek ‘Eyes of the Fox’ heeft kunstenaar-fotograaf Carmen De Vos een nieuw boek ‘Belly Riot’ klaar. 2023 belooft een spannend jaar voor haar te worden, want haar agenda bulkt van de plannen. Tijd voor een interview met deze slow photographer.
Je zal de vraag al wel niet voor de eerste keer beantwoorden, maar wat moeten we ons voorstellen bij een slow photographer?
Misschien dat ik de tekst op mijn website toch eens moet aanpassen, want die staat er ondertussen al enkele jaren op. (lacht). In het begin was dit zeker het geval omdat ik met polaroids werkte. Het was niet alleen een duur proces, maar ook eentje waarbij je veel geduld moest hebben. Het duurde enkele minuten alvorens je het resultaat kon bekijken, dus inderdaad een traag fotografisch proces. In digitale tijden zou ik in die tussentijd misschien wel tweehonderd foto’s genomen hebben. Het voordeel van die de polaroids was wel dat ik meer tijd had om met de modellen te praten, lichaamshoudingen te bestuderen: je krijgt een veel innigere band met je model.
Je bent ook autodidact. Beschouw je dit als een voor- of nadeel?
Het is in feite allemaal heel snel gegaan. Ik ben pas laat beginnen fotograferen. Op die manier heb ik natuurlijk wel een achterstand op anderen, maar ik voel het niet als een nadeel? Het gebrek aan technische kennis dwong me om op een creatieve manier tot een resultaat te komen. Misschien een langere weg voor eenzelfde resultaat. Belangrijker was wel dat mijn beeldtaal de kijkers aansprak, want mijn werk werd vrij snel opgepikt door de pers.
En hoe moeten we die beeldtaal zien?
Dat is moeilijk. Ik kan wel zeggen wat ik niet graag heb: beelden die één op één een weergave van de realiteit bieden. Daarom dat ik oorspronkelijk ook aangetrokken werd door de polaroids, die aan het beeld een lichte verkleuring of onscherpte toevoegen. In mijn digitale fotografie probeer ik via beeldbewerkingsprogramma’s eenzelfde sfeer te creëren.
Je werkt veel in opdracht van de media. Kijk je dan met een andere blik door de lens?
Ja, heel uitdagend. (lacht). Elke krant of magazine heeft een eigen look and feel en daar moet ik me aan aanpassen. Ik kan dan wel zeggen, ik ga het op mijn eigen manier doen, maar dan zal dan wellicht ten koste gaan van het aantal opdrachten.
Maar in het begin van je carrière deed je wel ‘je eigen ding’. Je gaf toen je eigen magazine TicKL uit.
Als ik daaraan terugdenk … Ik deed gewoon alles: van beeldmateriaal en hoofdredactie tot distributie. Ik werkte toen nog in het bedrijf van mijn echtgenoot toen ik benaderd werd door Polaroid om een erotisch magazine te maken ‘dat je bij je schoonmoeder op tafel kunt leggen’. Ik trok mijn stoute schoenen aan en contacteerde kunstenaars uit de gehele wereld om mee te werken. Niet alleen fotografen hé. Ook Michael Borremans en Liliane Vertessen leverden beeldbijdragen aan het magazine.
Een ander belangrijk onderdeel van mijn selectie was humor. De brave huis-tuin-en-keukenerotiek werd voorzien van spitse en grappige teksten die het beeld ondersteunden.
Laat ons even enkele grote stappen in de tijd nemen. In je nieuwe boek Belly Riot portretteer je zwangere vrouwen. Geen schrik van woke of censuur?
(Carmen reageert onmiddellijk en vrij vurig) Laat het duidelijk zijn dat er een groot verschil is tussen beide termen voor mij. Woke is een vorm van elementaire beleefdheid waarmee je ervoor zorgt bepaalde minderheden niet te schofferen. Censuur is het gevolg van overdreven puriteinse normen en zeden waarbij een algoritme voor ons gaat bepalen wat er al dan niet getoond kan worden. Zo kan ik op sociale media geen reclame maken voor mijn nieuwe boek. Waarom? Ik weet het niet. Er staat geen aanstootgevend beeld op: de zwangere vrouw is volledig gekleed.
Door dergelijke praktijken verandert de blik van de mensen en dat merk ik overal rondom mij. De foto’s van de vrouwen die ik fotografeer zijn niet romantisch, het zijn stuk voor stuk bad ass ladies.
Het valt me inderdaad op dat je sterke vrouwen neerzet. Zijn het professionele modellen?
Eigenlijk werk ik zelden met professionele modellen. Soms word ik gecontacteerd door vrouwen die willen meewerken aan het project of weet ik via via dat die persoon zwanger is en neem ik zelf contact op. Het resultaat kan heel uiteenlopend zijn. Soms eindigen we met een meer traditionele foto van het koppel in de branding. Maar meestal zijn er ook meer uitdagendere resultaten. Een vrouw stopt niet met vrouw zijn omdat ze zwanger is. Ze wordt geen heilige Madonna die nu plots moet gekoesterd en beschermd worden. Mijn foto’s willen ook de lol en plezier van de aanstaande moeders tonen.
En in welke mate vallen fotograaf en afgebeelde vrouw samen?
Sowieso is het altijd een combinatie van beiden. Als het beeld achteraf niet goed aanvoelt, wordt het toch afgekeurd. Het is dus inderdaad belangrijk dat men zich goed voelt in een bepaalde situatie. Ik vergelijk het een beetje met vroeger, met de tijd waarin we als kleine kinderen toneeltjes opvoerden. Mijn fotografie ligt in het verlengde daarvan: een spontane weergave van een even spontaan moment.
Merk je voor jezelf een verandering van je werk wanneer je kijkt naar de beelden van ‘Belly Riot’?
Er zijn zeker enkele veranderingen. In de eerste plaats fotografeer ik veel meer digitaal. Het is misschien een detail, maar hierdoor kan ik ook veel meer vertellen in mijn beelden. Anderzijds merk ik ook wel dat ik meer open sta voor specifieke thema’s als genderfluïditeit, terwijl dat vroeger minder het geval was. Dit wil niet zeggen dat ze mijn werk overnemen, maar wel dat ik er gewoon meer ook voor heb. Mijn blik is dus niet stouter geworden, maar zeker wel breder.
Ik voel ook dat het gewoon moelijker is om ‘stout’ te zijn. Jonge mensen zijn veel behoudsgezinder. Voor hen is een foto’s niets speciaals meer. Met hun gsm maken ze tientallen foto’s per dag. Ze zijn dan zelf in controle van het imago dat ze zichzelf willen aanmeten. Het is een race naar de ideale top.
Die bereikt is?
Wie zal het zeggen. De slinger zal wel ooit eens terugkeren. Op een gegeven ogenblik zal men naar mijn foto’s kijken en realiseren dat het mijn kijk op hun leven is. Net zoals een schilder zijn visie van een portret maakt.
En om het even over een andere boeg te gooien. Met welke fotograaf zou je eens graag een avondje gaan stappen?
Mmm, een moeilijke vraag waarbij mijn eerste antwoord zou zijn dat het niet uitmaakt als de avond maar eindigt in een fotosessie waarbij we zowel model als fotograaf zijn. Maar als je me echt naar namen vraagt dan denk ik dadelijk aan Ellen von Unwerth. Ik zou haar gewoon graag aan het werk zien: hoe ze de vibes in haar werk brengt. Ook Pol Kurucz die plastiekachtige beelden van absurde situaties maakt. Of het werk van Elisaveta Porodina. Och ja, gewoon heel veel fotografen. (lacht)
En dat avondje stappen kan dan in Antwerpen. Want ik las ook dat je Lochristi verlaat om met je echtgenoot naar Antwerpen te trekken?
In Antwerpen zal ik ook voor het eerst in mijn leven een eigen studio hebben. Daar hoop ik meer te kunnen experimenteren. Op verplaatsing fotograferen houdt altijd beperkingen is. In de vaste setting van een studio wil ik ervaren hoe ik daarmee kan omgaan. En in de toekomst wil ik me misschien ook wel wagen aan modefotografie. Plannen genoeg.
Een ander experiment waaraan je je gewaagd hebt is de NFT. Van je nieuwe boek komen er een aantal heel beperkte series uit waarbij deze non-fungible tokens een belangrijke rol spelen. Je maakt me nieuwsgierig.
Ik zit misschien wat contradictorisch in elkaar. Enerzijds heb ik een enorme hang naar het tactiele, maar tegelijk ben ik wel gefascineerd door NFT’s die door hun digitale karakter net heel abstract zijn. Naast het gewone boek dat op driehonderd exemplaren wordt uitgegeven zijn er ook 25 (nog) uniekere exemplaren waarvoor ik in zee ging met WAWstreet. In de eerste plaats maakte ik met artificiële intelligentie (DALL·E) drie originele covers die parodieën zijn op drie foto’s uit het boek. Vervolgens ‘mijnde’ ik mijn eigen NFT in drie unieke oplages, die respectievelijk in twintig, vier en één uniek exemplaar aangeboden worden.
Een nieuwe piste voor de toekomst?
Grappig. Die vraag stelde ik mezelf ook toen ik gisteren onderweg was in de wagen. Ik weet het niet. Ik ga me nu in de eerste plaats bezig houden met verhuisdozen inpakken en genieten van de nieuwe mogelijkheden van een eigen studio? Och ja, heb ik je al verteld dat ik graag ooit een fotoroman wil maken …
Interesse in Belly Riot en de NFT? Klik dan hier.
Wie graag aanwezig is bij de boeklancering trekt op zondag 19 maart 14-18u naar Antwerpen voor een bezoek aan de expo + mogelijkheid tot aankoop boek of NFT. Manu van Wawstreet helpt je hiermee graag verder
Waar? Guldenberg 8 – 2000 Antwerpen
* Tijdens het openingsweekend worden alle foto’s in de expo verkocht tegen studio-opruimingsprijzen. Zo maken we plaats voor nieuwe creaties.
- Middernacht in een perfecte illusie, de vervreemde schoonheid van Michiel Deneckere - oktober 28, 2024
- In de schaduw van Thoreau, de natuur als levend organisme - oktober 17, 2024
- Wanneer de mens zijn troon verliest - september 27, 2024
