A room with a (personal) view

Posted By Yves Joris

“De Kamers” is meer dan een verzameling kunstwerken; het is een reis door de gedachten, gevoelens en verbeelding van vier vrouwelijke kunstenaars. Mariecke van der Linden nodigt ons uit om te spelen met het poppenhuis en de beperkingen van stereotypen te ontdekken. Eva Rossie belicht de kracht van ontmoetingen en de zoektocht naar liefde en erkenning door de lens van haar camera. Nina Vandeweghe balanceert op de grens tussen realiteit en symboliek, terwijl Griet Troch ons meeneemt naar innerlijke kamers vol warmte, ontroering, en zachtheid. De ideale kunst dus om in de mooie atelierruimte van TaLe Art Gallery in dialoog te treden met elkaar en de toeschouwer.

Kunstenaars, met hun uiteenlopende visies en expressievormen, betreden vaak een artistiek rijk waarin een diepgaande verbinding met hun onderwerp centraal staat. Het onderwerp van een kunstenaar vormt niet alleen de kern van hun werk, maar is tevens een venster naar de complexiteit van de menselijke ervaring. Doorheen de kunstgeschiedenis hebben meesterwerken zich ontvouwd als spiegels van de samenleving, de natuur, de psyche en de innerlijke kamers van de kunstenaar zelf. Een van de meest intrigerende aspecten van kunst is de verscheidenheid van onderwerpen die kunstenaars omarmen. Van de weelderige landschappen van de romantische schilder Caspar David Friedrich tot de onthullende portretten van Frida Kahlo die haar pijnlijke emotionele strijd blootleggen. Het zijn deze onderwerpen die dienen als de brandstof voor creativiteit en als het vertrekpunt voor een diepgaande artistieke verkenning. Net zoals Friedrich en Kahlo laat galeriehouder Tanja Leys de vier kunstenaars in Tale Art Gallery ons op hun eigen manier van hun kijk op de wereld genieten.

Een klavertje vier

In het hedendaagse kunstlandschap presenteert Mariecke van der Linden met ‘Dollhouse’ (2023) een modern meesterwerk dat de kijker uitdaagt om na te denken over de conditionering van meisjes in de samenleving. Hier zien we een subversieve kijk op het traditionele poppenhuis, doordrenkt met de symboliek van opgelegde stereotypen. Het resultaat van deze conditionering vind je ook terug in het werk ‘Pain-t’ waar de Engelstalige woordspeling niet pijnlijker kan geduid worden. Een androgyn personage dat bij momenten doet denken aan werk van Kees Van Dongen staart de toeschouwer aan met grote donker omrande ogen. De waterlelies op de voorgrond kunnen het gevoel van zwaarte die het werk uitstraalt niet ongedaan maken.

Met haar exploratie van gendergelijkheid en lichamelijke expressie in de modewereld roept Eva Rossie reminiscenties op aan de krachtige beelden van Cindy Sherman. Sherman, bekend om haar zelfportretten die verschillende culturele archetypen onderzoeken, daagt conventies uit en legt de complexiteit van identiteit bloot. De combinatie van haar artistieke opleidingen en haar carrière als model zorgt ervoor dat ook Rossie als geen ander geplaatst is om emoties voor de camera te halen. Ze wil grenzen weghalen in haar zoektocht naar liefde en erkenning, zowel voor zichzelf als voor anderen. Haar werk laat zich voor mij het best omschrijven als tedere standvastigheid, een mix van erotische zachtheid met intense observatie. Wie herkent trouwens in het staatsieportret met een chiaroscuro dat weggelopen is uit het werk van Caravaggio, de kunstenaar Johan Tahon?

Nina Vandeweghes schilderijen ogen op het eerste zicht speels en vrolijk, maar wie de moeite neemt om achter deze pastelkleurige vrolijkheid te kijken, wordt geconfronteerd met de harde realiteit. In ‘Let’s freeze them bitches’ toont ze ons het contrast tussen man en vrouw. Een relatiebreuk op haar 35^ste lag aan de basis en confronteerde haar met de vergankelijkheid van vruchtbaarheid die vrouwen eerder treft dan mannen. Deze vergankelijkheid vinden we ook terug in de surrealistische provocaties van Salvador Dalí, die in zijn ‘De Volharding der Herinnering” met de smeltende klokken vragen oproept over tijd en vergankelijkheid. De werken van Vandeweghe zijn vaak cartoonesk -soms zelf grotesk- en zorgen door hun uitvergrote emoties en laag humor ervoor dat de pijn van het zijn met een glimlach weggeslikt wordt.

De werken van Griet Troch zijn zo teder dat je er amper durft naar te kijken. Haar figuren verhullen zich in sluiers waardoor je zelden een gelaat te zien krijgt. Haar personages zijn vaak alleen zonder echter eenzaam te zijn. Ze hebben ons niet nodig, het deken schermt hen af van de wereld om zich heen. In de reeks “Pouring Silence” (2022) toont ze zichzelf als een naakt marmeren beeld dat zich met water lijkt te overgieten. De suggestie is echter verraderlijk want uit de kom stroomt niets en het werk blijkt bij nader onderzoek ook geen marmer te zijn. Haar fascinatie voor deze schijnwereld gaat zo ver dat zelfs de sluier die op het eerste zicht mee gebeeldhouwd lijkt, bij een zachte aanraking uit een minutieus bewerkt doek blijkt te bestaan. De tederheid waarmee de beelden tot stand kwamen, is gelukkig heel oprecht.

Ik wil schilderen zoals vogels zingen

Kunst blijft een krachtig medium dat ons uitnodigt tot reflectie en contemplatie. Het doet dienst als een venster naar de ziel van de kunstenaar en fungeert tegelijkertijd als een spiegel voor de kijker, waarmee het gedeelde menselijke erfgoed en de universele zoektocht naar betekenis worden vastgelegd en vereeuwigd. De kunstwerken van deze hedendaagse meesters voegen zich naadloos in deze traditie en verrijken het kunstenaarschap met nieuwe perspectieven op ‘de kamer’ van het menselijk bestaan. Het is de zoektocht naar zelfontdekking, de confrontatie met maatschappelijke normen, de viering van kwetsbaarheid en de verkenning van de menselijke ervaring in al haar complexiteit. Het echoot in de woorden van Vincent van Gogh, die ooit zei: “Ik wil schilderen zoals vogels zingen.” Deze kunstenaars schilderen, creëren en verkennen zoals vogels zingen: met een diepe, ongebreidelde passie voor het uiten van wat binnenin leeft.