Ik ontmoet fotografe Wendy Marijnissen een uurtje voor ze naar de luchthaven vertrekt. De volgende twee maanden keert ze terug naar de plek die haar zo nauw aan het hart ligt: Pakistan. Ondanks het naderende vertrekuur biedt ze me een tasje koffie aan en neemt ze kort de tijd om haar kunstproject ‘Always the guest’ toe te lichten. Sinds 2009 reist deze Belgische documentaire fotografe naar Pakistan. Drie jaar lang leefde en werkte ze in het door overstromingen en armoede geteisterde land waar haar camera de moeilijke omstandigheden registreerde waarin Pakistaanse vrouwen omgaan met zwangerschap en geboorte. In 2015 keerde ze voor een tweede maal terug naar het land waarop ze verliefd werd.
(c) WM
Vorige week stelde Wendy Marijnissen in een overvolle Antwerpse galerij M146 haar boek Always the guest voor. Haar ingetogen fotografisch werk siert de muren van de immense ruimte. Kleine foto’s die als parels van vluchtigheid op je ooglens blijven kleven. De vele Pakistaanse aanwezigen geven je de indruk geven niet in Antwerpen te zijn, maar in Karachi. Marynissen is een observator van het alledaagse leven, zonder er expliciet aanwezig te zijn. De foto’s aan tafel met vrienden zouden uit ieders fotoarchief kunnen komen. Deze schijnbare alledaagsheid staat in schril contrast met de verloskamers waar haar fototoestel genadeloos de omstandigheden registreert waarin Pakistaanse vrouwen omgaan met verlossing en geboorte.
Dit boek wil meer zijn dan alleen maar een registratie van het dagelijkse leven. Het is ook een project waarmee ze een verschil wil maken. Voor elk verkocht exemplaar van Always the guest gaat er een deel van de opbrengst naar het Koohi Goth Women’s hospital, waar dokter Shershah en zijn team zich onbaatzuchtig ontfermen over hun patiënten.
Over enkele uren landt Marijnissen in haar geliefde Pakistan en als ze zich installeert in haar kamer zullen deze woorden wellicht opnieuw door haar hoofd spoken:
I settle in my room and after a jet-lagged nap step out and see the birds. I get an innate sense of home. Of feeling I belong here.
As the crows swoosh around among their flock, I wonder if birds are just like people too. At dawn they leave the tree where they rest and sleep at night – flying out, eating bugs, creating fascinating patterns that resemble a dance. Yet each time returning and settling back into the tree.I feel like these birds.
Always flying out, yet each time returning. But where exactly is it that I return to?
Karachi or Antwerp?
Could it be both? “
Haar werk verscheen in tijdschriften zoals Le Monde, Arte, De Standaard, L’Express, De Tijd, De Morgen, The Jordan Times, The Eyes, Le Vif/L’Express, Worldpulse, ..
Het boek Always the guest is te bestellen via de website. Wie een gehandtekend exemplaar wenst zal op 5-7 juli naar Arles moeten reizen waar de fotografe aanwezig is op het gelijknamige fotofestival. Er zullen nog meer mogelijkheden zijn om het boek in Vlaanderen aan te schaffen, vertrouwt ze me ten slotte lachend toe. Maar nu is het tijd om afscheid te nemen. Karachi wacht.
- Rens Cools: kunst als meta-taal, en de podcast als kunstwerk - december 11, 2024
- Nachtdieren: een dialoog tussen licht en schaduw - november 27, 2024
- Middernacht in een perfecte illusie, de vervreemde schoonheid van Michiel Deneckere - oktober 28, 2024
