“Paris Impasse”, een bijzonder originele, poëtische kijk op Parijs

Posted By Frederic De Meyer

Het vergt of een kunstenaar, of een poëtische gestemde wandelaar, om een stad met een hernieuwde, vernieuwende blik te zien. Er een thema in te zien, een leidraad, in details die geen enkel ander mens meer opvallen.

Parijs. De stad waar ik zo vaak en zo graag in heb vertoefd. Ik dacht er alles van gezien te hebben. Blijkbaar niet. Paris impasse, van kunstfotografe Karin Borghouts, biedt alleszins een originele kijk op de stad: ‘doodlopende’ straatjes. Parijs telt er zo’n 600. Je kan ze mistroostig vinden, of poëtisch, maar ze stemmen alvast tot nadenken, net als de hele stad wat mij betreft.

Al zeker wanneer je weet dat een impasse ook toegepast wordt op meer geestelijke aspecten, buiten het louter rurale of stedenbouwkundige. Een onderhandeling, een gedachtengang, een gesprek, ze kunnen evengoed in een impasse terechtkomen. Wie zou er dan in de fysieke uitbeelding ervan willen wonen?

Ze hebben niettemin een onweerstaanbare charme vaak. Wanneer de bewoners zich de moeite getroosten om ze met planten allerhande te bezetten, zo de natuur het heft niet in eigen handen heeft genomen. Of wanneer een achtergelaten fiets of (zwarte) buggy enige kleur biedt aan het beeld. Schoonheid schuilt soms in minieme details.

Maar zelfs wanneer er niets opvallends te zien is, behalve een muur, een heg of een parking waar het pad of de straat op uitmondt, valt er juist veel te zien. Dat is het merkwaardige aan dit boek: geen enkele van de foto’s, afzonderlijk genomen, zal je kunnen beroeren. De poëzie ligt vervat in het geheel van de beelden en, pas wanneer je dit geheel in je hebt opgenomen, in elk beeld afzonderlijk.

In zekere zin biedt Karin in deze reeks een waardigheid aan deze straten, die we nonchalant voorbijwandelen. Poëzie ligt vaak vervat in die kleine details die we achteloos waarnemen. Het vergt een kunstenaar om ons die te onthullen…