“Tracey Emin merkte op dat het kunsthuis veel kamers heeft. Er zijn veel verschillende manieren om kunstenaar te zijn en redenen om kunstenaar te zijn. Het belangrijkste … is dat ze weet wat voor soort ze is, en deze tentoonstelling laat zien dat wat ze nu is, een enorm krachtige kunstenaar is.” Zo verwoorde de Engelse kunstcriticus Martin Gayford het gevoel bij de tentoonstelling van Tracey Emin ‘I followed you to the end’ bij White Cube in Bermondsey, die tot november liep.
Het vergt heel wat van een kunstenaar om een eigen smoel te ontwikkelen, en meer nog om een eigen stempel te drukken op de kunstwereld. Opvallend bij Tracey Emin, zo vertelt Gayford, is de complete vrijheid met dewelke ze aan een werk begint, zonder vooropgezet plan of voorgekauwde richting. In tegenstelling tot wat je zou vermoeden is deze onvoorwaardelijke vrijheid het resultaat van een lange weg. Je moet -meer en meer- strijden voor de eigen denkruimte, zelfs vechten tegen de ‘negatieve vrijheid’ waarmee het de hedendaagse kunstenaar volstrekt vrij staat te doen wat hij wilt.
Eenmaal daar gekomen, wat volgens Gayford het geval is bij Tracey Emin, vertoef je op eenzame hoogten, ‘on top of her game’, zoals de criticus het verwoord.
Een mooi eerbetoon. Geniet even mee…
- Kunstcriticus Martin Gayford over Tracey Emin - november 30, 2024
- Guillaume Caron en de choreografie van de ziel - november 30, 2024
- Joost Pauwaert en het einde der tijden… - november 30, 2024
