Guillaume Caron en de choreografie van de ziel

Posted By Frederic De Meyer

“Zonder beeld geen vertrouwen, zou je kunnen zeggen, maar met beeld geen geloof,” schrijft Koenraad Jonckheere in zijn recent uitgegeven boek Instagrammable. Het is een zinnetje dat blijft nazinderen, al was het maar omdat het van toepassing is op het werk van een kunstenaar. In welke mate vernietigt elke scheppingsdaad van een kunstenaar het louter aanvoelen, het sublieme van de intieme wereld waar de materiële vorm slechts een halfslachtige projectie van is?

Vermoedelijk is dat niet eens de betrachting van een kunstenaar, een doorslag bieden van de rauwe emotie die aan de basis ligt van hun drang tot het scheppen van een beeld. Guillaume Caron verwoordt het mooi wanneer hij stelt dat zijn proces voelt als het “vrijwillig struikelen louter, voor het plezier om terug in te halen.” Kunst maken uit noodzaak om zijn eigen leven vorm te geven is absurd: je holt steeds achter de ‘feiten’ aan, maar daar ligt juist de essentie en de schoonheid in, zoals Camus zou zeggen. De scheppingsdaad ligt in het proces eerder dan in de uitkomst.

“Het is de ervaring van goddelijke hulp die zoveel kunstenaars keer op keer terug naar de studio brengt,” vertelt Matt Frock van de gelijknamige galerie, die in zijn inleiding parallellen trekt met de zuivere artistieke daad van de holbewoners wanneer ze voor het eerst tekens aanbrachten op de muren van hun grot. Zelfs al dienden de beelden als symbolen van de externe wereld, waren ze eveneens projecties van een mentale staat. De dieren op de muren stonden evengoed voor een veelheid aan emoties als hoop, vrees en geloof. Het is deze zuivere vorm van kunst die Caron in zijn werk nastreeft -zonder daarom te willen teruggrijpen naar een primitieve menselijke staat, al zullen zijn jarenlange reizen door het Amazonewoud hem ongetwijfeld tot een meer rudimentaire vorm van beleving hebben geleid.

“Net als bij ons leven worden gebeurtenissen over elkaar heen gelegd,” verklaart Caron, “waardoor de vorm en kleur worden onthuld die zijn gekozen om het verhaal te vertellen.” Hij vergelijkt zijn praktijk met “het gechoreografeerde gebaar dat beweging geeft aan de dans en zich voorbereidt op het verwelkomen van de tinten die de ceremonie zullen aankleden.” Het is een treffend beeld: de afzonderlijke gebaren die leiden tot een harmonieus geheel dat geen ander doel dient dan het dansen zelf. Kunst maken vormt voor hem een gelijkaardige sensatie, een vloeiende, coherente beweging die slechts betekenis heeft als geheel, als choreografie van de ziel.

Guillaume Caron stelt tot 27 december tentoon bij Frock Gallery in Ieper. Klik hier voor alle info.