Ik geef toe (bij momenten) verslaafd te zijn aan soapseries. Two and a half man laat zich al jaren catalogeren als een van mijn persoonlijke ‘guilty pleasures’. Aan de lezers laat ik over met welk personage ik me het meest identificeer. Een eerste kennismaking met het werk van de Amerikaanse kunstenaar Suzanne Heintz bracht herinneringen aan de aflevering waarin Rose trouwt met haar ‘liefde’ Manny Quinn. Paspoppen spelen een belangrijke rol in het artistieke leven van Heintz. Binnenkort exposeert ze in Antwerpen met haar fotografisch werk. Voldoende reden om deze flamboyante dame even van achter de camera te halen en ze zelf in het voetlicht te plaatsen.
In de bewuste aflevering van Two and a half man zet Rose een huwelijk in scène waarin ze trouwt met een paspop om Charlie jaloers te maken. Twee paspoppen spelen ook een hoofdrol in het leven van Heintz. ‘Echtgenoot’ Chauncey en ‘dochter’ Mary Margaret trekken samen met Heintz de wereld rond. Van deze bizarre uitjes maakt ze vervolgens traditionele familiekiekjes. Soms met een traan maar vaak ook met een lach. Heintz is immers een woordenwaterval met een lach die me luid klaterend overspoelt.
Wat inspireerde u om de thema’s van conformiteit en het geïdealiseerde gezin te verkennen in uw fotografie- en videowerk?
Mijn traditionele opvoeding keerde zich wellicht tegen me. (lacht) Mijn scherpe gevoel voor humor verzette zich tegen de druk om te conformeren, toen op een bepaald moment in mijn leven iedereen me vroeg waarom ik niet getrouwd was. Ze verzachtten de klap door er onmiddellijk aan toe te voegen dat ze gewoon wilden dat ik gelukkig was. Ik vond het vooral grappig omdat de huwelijken van mijn vrienden niet altijd het toppunt van geluk leken. Hetzelfde geldt voor succes in zaken. Ik heb veel succesvolle mensen gezien die elke dag met tegenzin naar hun werk trekken en tegelijk op zoek zijn naar iets anders om voldoening te schenken.
De meeste mensen zien het leven als een filmscript. Bepaalde personages moeten in jouw film worden gecast, en bepaalde dingen moeten gebeuren in het verloop van het verhaal, anders klopt je verhaal niet. Persoonlijk denk ik dat het beste wat je kunt doen is het script verscheuren en improviseren, omdat niets ooit volgens plan verloopt. Ik koos voor fotografie om de waarheid voor mij te laten spreken, omdat woorden alleen me maar in problemen zou brengen. Ik haat onzin. En ik denk dat het enige goede werk dat je kunt doen, is oprecht spreken vanuit persoonlijke ervaring. Zo maak je werk dat daadwerkelijk waardevol is voor anderen.
En humor is een manier om deze kritiek in je werk binnen te smokkelen?
Een slim gebruik van de ‘Double Take’. Het lijkt eerst op de realiteit, maar dan merk je dat ze dat niet is. Het is de belachelijkheid, de absurditeit van onze geaccepteerde maatstaven voor succes, die ik probeer over te brengen. Ik denk dat recht op het doel afgaan, op een didactische en correcte manier, nooit zal werken. Maar als je iemands manier van zien en denken kunt ontwapenen, dan heb je een kans op een paradigmaverschuiving.
Hoe begint je aan dergelijk werk? Plan je alles nauwkeurig of laat u ruimte voor improvisatie?
Ik bouw eerst een basisstructuur, een geraamte, door concept en vormgeving zo veel mogelijk te plannen, en vervolgens laat ik dan ruimte voor toeval, heel veel toeval. Ik heb geleerd om het moment te omarmen. Je kunt niet beter doen dan de dingen die gebeuren als je de controle loslaat.
Welke rol speelt storytelling in je werk? Zijn er specifieke verhalen of boodschappen die je wil overbrengen via je kunst?
De boodschap is altijd dezelfde. Alleen de methode, het scenario, het verhaal van elke situatie en de personages veranderen. De beelden zijn momentopnamen. Mijn concept is gebaseerd op identiteit en onze neiging om verloren te raken in de sociale structuren waaraan we denken te moeten voldoen. Daar wordt onze ware identiteit opgeofferd.
Je hebt een achtergrond in schrijven, communicatie, schilderen en ontwerpen. Hebben zij je artistieke praktijk beïnvloed?
Het draait allemaal om hoe je mensen op een zeer doordachte manier kunt bereiken. Het gaat niet om een toevallig beslissend moment. Alles is ontworpen en geconstrueerd voor meerdere niveaus van menselijke verbinding. De combinatie van al die invloeden maakt het boeiend.
Heb je ooit uitdagingen of controverses ondervonden vanwege de onconventionele aard van je werk? Zo ja, hoe heb je ze aangepakt?
Alleen van de politie bij het fotograferen zonder filmvergunning bij de Eiffeltoren en Big Ben. In feite hoopte ik eigenlijk op meer controverse. Vreemd genoeg lijkt iedereen van de luchtigheid van mijn performance te houden. Dat is wat humor doet. Het ontwapent conflicten.
Ik kan me voorstellen dat dit niet de enige momenten zijn dat toevallige voorbijgangers raar opkeken toen je bezig was met je werk.
Heb je een uurtje of tien? (lacht). Het ontbreken van een filmvergunning in Parijs heb ik reeds eerder aangehaald, maar ook de Parijse taxi’s waren niet altijd even begripsvol. Ik was bezig met het fotograferen van het Mannequin-project in Parijs en was die dag helemaal alleen. Geen vrienden om te helpen, en ik had maar een paar dagen om alle grote locaties in Parijs vast te leggen. Ik kon niet naar huis zonder de traditionele foto van de Notre Dame en de Seine. Dus trok ik mijn kostuum aan, bevestigde een cameratas aan mijn taille en zette Chauncey op mijn schouders, vastbesloten om het traject te voet af te leggen. Na een kilometer gaf ik het echter op en besloot een taxi te nemen. Dat bleek achteraf niet zo gemakkelijk. Negen chauffeurs weigerden. Toen een arm van de paspop viel en een taxichauffeur zag in welk lastig parket ik me bevond, lukte het me eindelijk om een taxi te veroveren.
Van Parijs naar de Rocky Mountains. Het lijkt vergezocht, maar het is ook een leuke anekdote. Ik had een nieuwe vriend die net werd ingewijd in mijn ‘methode’ om portretten te maken met etalagepoppen. Hij bood aan om me te helpen bij het fotograferen van een sneeuwscène, sleeën met de Mannequin Family boven op een berg in de Rockies. Het weer had zonnig moeten zijn, maar toen we naar de top reden, werden we overvallen door een sneeuwstorm met verschrikkelijke windvlagen. We zaten een lange tijd in de auto te wachten tot het voorbij was, maar het werd laat en we konden niet in het donker fotograferen, dus besloten we ervoor te gaan. Het was vreselijk. De etalagepoppen bleven niet rechtop staan. We schreeuwden tegen elkaar, de spanning liep op. Ik was er vrij zeker dat onze relatie deze storm niet zou overleven. Maar de wind begon af te nemen en ineens brak de zon door de wolken. We verzamelden snel de etalagepoppen en plaatsten de camera op zijn statief, en ik fakete de grootste glimlach die ik kon opbrengen. Et voilà, de perfecte foto. Het was de perfecte kerstkaart van het perfecte gezin. Tot op de dag van vandaag vragen mensen over de hele wereld me om die kaart te sturen.
Wie koopt uw werk?
Mensen voelen zich verbonden met mijn werk en willen het bezitten, niet zozeer vanwege de schoonheid of de formele aard ervan, maar omdat het hen echt raakt. Ze kunnen zich gemakkelijk in mijn plaats inbeelden. Ik zing hun lied.
En binnenkort reis je af naar Antwerpen. Wat kunnen we daar verwachten?
Het is niet elke dag dat ik in Antwerpen ben om het echte verhaal achter mijn neplevens te vertellen! Ik bedoel maar! Dit is de wereldpremière van mijn nieuwste serie, Best Foot Forward. Deze expositie biedt een bredere kijk op mijn werk. In mijn laatste serie, Playing House Project, was lag de focus op een succesvol huishouden. In mijn nieuwe reeks leg ik de nadruk op succes in de zakenwereld. Met de nodige knipoog natuurlijk.
De portretten spreken voor zich en ik beperk me deze keer niet tot fotografie. Via videobeelden presenteren de verschillende types die ik speel hun Persoonlijke Waardevoorstel, alsof ze op LinkedIn staan. Ik gebruik LinkedIn om dit werk te lanceren waar het gebeurt, en confronteer het probleem daar. Ik organiseer een podcast, met als eerste gast Femke Haijtema, directeur van Museum Gouda, om deze kwesties uitvoerig te bespreken met degenen die iets weten over succes en de dansen die we doen om een beeld uit te stralen.
Je hebt in de loop der jaren ongetwijfeld al honderden vragen beantwoord. Wat is de vreemdste vraag die u ooit is gesteld over uw werk?
Heeft u ooit geslapen met uw Mannequin Man? (rolt met haar ogen)
En om te eindigen? Welke vraag zou u willen beantwoorden en is nooit gesteld (tot nu toe)?
Als artificiële intelligentie bestaan had toen u begon te werken met etalagepoppen, zou u het dan hebben gebruikt? Mijn antwoord zou dan ‘Absoluut niet!’ luiden. Sommige inspanningen moeten fysiek worden uitgevoerd om betekenisvol en historisch opmerkelijk te zijn. Zou jij AI hebben gebruikt voor je trouwfoto’s? (lacht)
De expo loopt van 15 oktober tot 19 november bij Wouter De Bruycker Fine Arts & Gallery.
Meer info:
Suzanne Heintz –
Wouter De Bruycker Fine Arts & Gallery – Fine Arts & Gallery (wdb-finearts.be)
About Us – Sybil Art Consulting
- Middernacht in een perfecte illusie, de vervreemde schoonheid van Michiel Deneckere - oktober 28, 2024
- In de schaduw van Thoreau, de natuur als levend organisme - oktober 17, 2024
- Wanneer de mens zijn troon verliest - september 27, 2024
