Ève Cadieux ziet de toekomst in bol van het Atomium

Posted By Yves Joris

Al meer dan 25 jaar experimenteert de Canadese kunstenares Ève Cadieux in binnen- en buitenland met fotografische beelden. Vanaf 21 juni kunnen geïnteresseerden kennismaken met haar werk in de unieke locatie van het Brussels Atomium. En laat dit monument nu net een van de onderwerpen van haar tentoonstelling zijn.

foto: © Yves Joris

“If after I die, people want to write my biography, there is nothing simpler. They only need two dates: the date of my birth and the date of my death. Between one and another, every day is mine.” Aan deze versregels van de Portugese Dichter Fernando Pessoa moest ik denken wanneer ik langs de verschillende beelden wandel. Naast de locatie worden immers twee datums vermeld, niet van geboorte en overlijden, maar wel van de oorspronkelijke wereldtentoonstelling en van het moment waarop Cadieux haar opname maakte. Net zoals bij het echte leven vertonen sommige beelden aftakeling terwijl andere – zoals het Atomium onder een loden zomerzon- blaken van architecturale gezondheid.

Hoe het begon

Cadieux vertelt in een sappig Frans-Canadees accent waar haar fascinatie ontstond. In 1967 bezochten haar ouders, als prille twintigers, de Expo 67 in Montréal, een tentoonstelling die haar vader op dia vastlegde. De verhalen en beelden van haar ouders fascineerden de jonge Ève die de overblijfselen van de expo meer dan eens bezocht. In 2015 belandde ze in Sevilla waar ze foto’s maakte van de vlooienmarkt, een ander project dat ontstond uit haar fascinatie voor verzamelingen en voorwerpen. Onder de Spaanse zon kwamen de losse eindjes samen. Het bezoek aan de vlooienmarkt kreeg een vervolg met een uitstap naar de overblijfselen van Expo 92. Sindsdien trekt ze de wereld rond om beelden van voorbije wereldtentoonstellingen op de gevoelige plaat vast te leggen, een zoektocht naar architecturale parels en hun confrontatie met de natuur.

De blik van de archeoloog-kunstenaar

De tentoonstelling confronteert de bezoeker zowel met prachtig onderhouden sites als overwoekerde locaties. Hoe moet je met dergelijke beelden omgaan? In haar artistieke benadering kiest Cadieux voor de duale kijk van de archeoloog-kunstenaar, waarbij ze ofwel focust op het voorwerp zelf (indien nog aanwezig) ofwel op de transformatie van de omgeving waarin het voorwerp zich bevond. Als bezoeker kan je er nog een derde dimensie aan toevoegen, want je bevindt je immers in een van die locaties waardoor je een spiegel-in-spiegeleffect krijgt en je bewust wordt dat je onderdeel bent van het project.

Het is haar immers niet te doen om een zoveelste fototentoonstelling te maken, maar wel om in gesprek te treden met omgeving en bezoeker. Om deze dialoog optimaal tot stand te laten komen werkt Cadieux met lichtgevende oppervlakken en foto’s van bijna anderhalve meter breedte. Doordat veel beelden op schermen worden getoond kan een geduldige bezoeker genieten van een groot deel van haar oeuvre zonder dat het geheel een overladen indruk biedt.

Op deze manier geniet je niet alleen van het boeiende en documentaire materiaal van Ève Cadieux maar tegelijk ook van de groene omgeving rond het Atomium.