Een verkenningstocht in de ziel van vijf kunstenaars bij TaLe Art Gallery

Posted By Frederic De Meyer

Niet dat het persé hoeft, maar een centraal thema hebben voor een tentoonstelling biedt veelal de mogelijkheid om op een andere manier naar kunst te kijken. Het helpt, voor zover nodig, om wat je ziet op een nieuwe, soms onvermoede manier te interpreteren. Al is voorzichtigheid geboden voor de kijker: vaak werden de werken niet gemaakt met dit specifieke thema in gedachte. Wanneer er geen welbepaalde bedoeling is in een werk -uiteraard hoeft dit ook niet persé- leidt het je dan ook snel in een denkrichting die hinderlijk kan zijn om volop van het werk te genieten. Je moet dus bubbel leren kijken, zowel binnen het thema, als los van wat voor thema dan ook.

Voor de organisator stelt zich dan ook de vraag of je een thema vooropstelt, en op basis daarvan op zoek gaat naar de juiste kunstenaars, of dat je start met een selectie van kunstenaars om achteraf de rode draad in een titel te vatten. Beide mogelijkheden vormen een even grote uitdaging.

Voor haar tweede tentoonstelling startte de nog jonge galerie TaLe Art Gallery van Tanja Leys vanuit het werk van Johan Clarysse. Samen met de kunstenaar, en geholpen door externe kunstkenners, groeide de selectie organisch. Chris Vanderschaeghe, Inge Dompas, Cecilia Jaime, en de mij minder bekende beeldhouwer Guy Timmerman, getipt door Daan Rau als ik me niet vergis, volgden gauw. De selectie was gemaakt, maar wat was de rode draad doorheen de kunstenaars? Waar lag de grootste gemene deler?

Het moet op dat moment nog een onontwarbaar kluwen geweest zijn. Er is een gemeenschappelijke ondertoon doorheen de kunstenaars, zeker en vast. Een gelijkaardig kleurpalet bij velen, wat kan wijzen op een gemeenschappelijke onderstroom, ook al ligt de bron bij elk van hen duidelijk elders.

Wanneer ik de expo bezoek is de titel al lang gekozen, en, zo achteraf gezien, is het een logische keuze. De kunstenaars aarzelen niet om diep te graven in hun eigen ziel om van daaruit een bepaald beeld van de externe wereld te distilleren. Vaak komt dit neer op een diepgeworteld gevoel van isolement, al lijkt dit bij elke kunstenaar een verschillende vorm aan te nemen.

Bij Johan primeert denk ik vaak een maatschappelijk, historisch isolement: dat van het tijdsbestek van waaruit we naar het verleden kijken. Zijn we niet zelf slechts een momentopname? Inge kijkt dan weer naar het jachtige leven van de mens, een rat race waar ze zelf deel van uitmaakte voordat ze haar leven een nieuwe wending gaf. Deze blik op de maatschappij plaatst haar als observator echter in een specifieke positie, een beetje ‘buitenmaatschappelijk’. De portretten van Chris zijn dan weer diep ingetogen, als was de buitenwereld een onherkenbare waas, en enkel het innerlijke zuiver. Guy heb ik zelf nog niet kunnen ontmoeten. Naar verluid stelt hij de mens als metafysische enkeling centraal in zijn beelden. Hij leeft er ook naar. De kunstenaar verkiest het isolement van zijn werkplek en komt slechts met mondjesmaat naar buiten met zijn werk. Maar wat met Cecilia? Het kolkende bloed van de Argentijnse kan toch enkel stromen bij contact met anderen? Edoch, ik vraag me al lang af hoe het moet zijn om als uitbundige latina te moeten leven tussen iets meer afstandelijke Vlamingen, ook al heb je doorheen de jaren een warm nest uitgebouwd in hartje Gent. Valt er een zweem van isolement te bespeuren in haar werk?

Bovenstaande bemerkingen gaan wat kort door de bocht, besef ik wel. Wat ik wou aangeven is dat elk van deze kunstenaars een vorm van isolement als thema behandelen, maar vanuit een ander, heel persoonlijk perspectief. Om tot deze existentiële, naakte waarheid te komen, het recht in het gezicht te durven aankijken, moet je niettemin diep in je eigen ziel durven graven.

Het mag zwaarmoedig klinken allemaal, maar dat hoeft het niet noodzakelijk te zijn. In alle verscheidenheid biedt deze tentoonstelling een harmonieuze, bedwelmende ervaring voor de kijker, en een open uitnodiging om zelf wat dieper te graven in je eigen ziel. Heerlijk, voor wie durft.

foto’s: TheArtCouch

De expo What’s in your mind met werk van Johan Clarysse, Cecilia Jaime, Chris Vanderschaeghe, Inge Dompas en Guy Timmerman loopt nog tot 23 oktober 2022. Klik hier voor alle info!